Culdees’ Abbots, Priests, Monks and even Nuns were married in purity with periods of separation for their courses of services.

 

 

by Rev Dr Stephen MK Brunswick

This topic is validated by the records of Rome in protest against married Celtic Clergy being repugnant to their tradition (although the East also practiced it). However this article takes it a step further to prove it was the norm among the Monastics (including their leadership, the Abbots). We’ll get into not only the records demonstrating the marriages of the Monks and Abbots, but also the confirmed hereditary succession of the Abbacies to the kinfolk (family) of the founder. Such marriages were recorded into recent centuries in the institutes of the Black Friars at Armagh Ireland, proving the most independent Culdee practices (such as married priests, monks & clergy) remained there through the 15th Century when the Annals of the Four Masters were written. As this was also around the time of the full blown Reformation, the Neo Culdees took on other forms surrounding the church, while using the same authorized Orthodox liturgy (while not in communion with the Bishop of Rome).

Most of the world believes there was no resistance after the military subjugation was achieved under the authorization of the Papal Bull Synod of Cashel in 1172 A.D., but that could not be further from the truth. St Andrew’s and St Joseph’s Orthodox Church of the Culdees demonstrates 2,000 years of protected local practice that never was conquered. Some of this only recently is being recognized, restored and expanded. While many Clerics being non-combative (unlike those under the protection of the O’Neills of Armagh, Knights of the Scarlet Thread etc), these did enjoy the rank and position of our hundreds of Celtic churches across the continent Europe established and recognized as Celtic churches to this day, had no problem co-operating under for example the Benedictine order, which welcomed  a plethora of traditions and were orthodox with the East in good standing from before and after the Great Schism.  For the married clergy topic, the historian Venerable Bede made several such complaints. St Bernard had complained “they would allow no person to be promoted to the bishopric, excepting such as were of their own tribe and family.”

The Annals of the Four Masters (among other Irish Annals) show very long tables of the Coarbs of the Culdees. Several of these would be actual children, and others only spiritual children (see Appendix for the comparison document). Numerous Bishoprics(AKA Abbacies) of the Culdees could demonstrate a very long family succession. Several of these are recorded as passing down from father-to-son for upwards of 400 years unbroken, and the general practice demonstrated to be maintained for more than 1,000 years for all of Ireland. These same Irish Culdee founders went on to head other institutes as chief Abbot. For example at Glastonbury England(St Patrick) or at Iona Scotland(Columba), and so in these nations their successors are carefully listed (ie in the Monasticon and many others). These remained at least loosely compliant to those well established Irish rules of Culdee Monastic Coarb succession (ie of the family ties of the McNeil family as Abbots of Iona continued, and those leaders of Glastonbury predominately continued to be family of the line of St. Joseph of Arimathea for Glastonbury, as long claimed from the Welsh lines which continued in the Saxon and Norman intermarried branches also).

Rome’s complaints about this succession of the married clergy to their children are rampant. Papal Romists would love people to be unclear about the truth in this area, so this booklet was put together to set the records straight, at least as far as the ancient historical practices of the Celtic church. You’ll learn from this document that without a doubt, the most striking contrast between the Culdees and the church of Rome was that the Abbacies, Monestaries, Cathedrals (Bishoprics) and other churches were passed down hereditarily. You will also find today’s so-called “Orthodox” may also have things a little unorthodox compared to the older Orthodox quotations. The Bishopric of Armagh was often lambasted by Romists for the fact they (The great Primate See of Ireland, a Culdee independent establishment) could count at least 15 generations of it passing down hereditarily (father to son). However that’s just complaints from a dissenter. They hate to admit as our Culdee Irish annals demonstrate, it was in all the Irish churches the rule, and is clearly recorded to be practiced for more than 1,000 years.

The inheritance of an Irish(Culdee) Coarb was the rule that the next successor Abbot must be of the family (often called race or tribe)of the original school of the founder. In some circles this would mean taken from the local Clan or people. However in many cases it was literal father to son transmission. Often these didn’t even need to be ordained or consecrated into the office, as it was the law of the Coarb, and these ruled their dioceses with full support of the local and wider Celtic Culdees’ church.

There were many early Culdee founders of Glastonbury(St Joseph of Arimathea, St Patrick,  St Benigus of Armagh, St Columba, St David to name a few). The heritage of the Culdees, including the succession practice continued to be by blood at Glastonbury.  Glastonbury remained one of the most important Ecclesiastical Sees of the British nation, and so it was embedded with the Royal bloodlines. So many of the Royal families were Monks, and so thereby had a Culdee compliant influence. The earliest bloodlines of the first Culdees, as mentioned (for example Joseph of Arimathea or his great great grandson King Arthur of Wales) who were descendant of the Biblical Celtic/Galilean Judean house could pass down the inheritance via the female or male lines. These married with the earlier Judean (Zarah and Pharez lines) known as Irish and Welsh families who founded Glastonbury. The blood line passed down also when they intermarried with the Saxons(Scythian tribes of Israel), and also passed down when these intermarried with the Norman(Sicambrian tribes of Israel), keeping the original bloodlines going still with strong fresh stock of their kindred nations of the religion descending from the true Israel of God. In the rule St Benedict ordained (Rule, lxiv) this right was basically guaranteed, as it was defended by numerous monarchs, and Culdees’ church councils, that this rule of the Order of St Benedict should be followed ensuring that the Abbot should be chosen “by the general consent of the whole community, or of a small part of the community, provided its choice were made with greater wisdom and discretion.” The community being the Monks and families of the Monks themselves, of the local body. That is reiterated more precisely in the subsequent charters that guaranteed the same. The bloodlines of the Culdees were then protected, rather than have some foreign Romish superior installed (as was upheld as the rights of Glastonbury in dozens of charters). St Benedict’s order predated the great schism, and most agree is an Orthodox order. These rules provided a grace for the Culdees’ laws to continue, thus ensuring the Abbots were selected from the wider family ties in the region of the Abbey. This is exactly what was complained of by the Roman areas who didn’t have such pure strong ties to their origins, but would install unknown foreign Roman educated secular priests.

In this booklet we dive into several pieces of evidence that show married Clergy and even married Abbots and Monks (although with periods of separation) were commonplace. As the Culdees had a strong allegiance to the Scriptures, it makes sense why marriage was so central. The Bible tells us that marriage is a requirement for anyone to be an elder in the church, and of the priesthood:

Saint Paul the Apostle (Saul of Tarsus) was a validly married Pharisee himself, a son of a Pharisee who also kept this law blamelessly. He wanted all to be like him (married although consecrated dedicated to Christ, which will have periods of separation “for a time, that ye may give yourselves to fasting and prayer” 1Cor 7:5) Especially separate during the required ceremonial purity during priestly courses at the temple, or for seasons during ministry at the Hebrew altars around the world). As a Benjamite (not a Levite) he didn’t have to do as much regarding altars, and pointed to in Christ we have an altar of which the Levites historically weren’t allowed to eat at (Melchizedek table). However there are still  some regulations we can’t escape, laid out in God’s law that say could not become a church leader (OT and NT) if you weren’t married. This is reiterated throughout the New Testament under the requirements to become a leader in the church. It says priests and elders must be the husband of one wife, and rule their families well (ie 1Timothy 3:12 and Titus 1:6).

Monastery membership typically wasn’t a permanent lifetime vocation but was an intensive period of education and service. Many would either begin early in life as a Monk and later go into another office (often church related). Otherwise they would join as a Monk later in life when they had their children and were retiring.

Today’s Orthodox Church of the Culdees seeks to restore the purity God had originally ordained. We see that is done with proper New Testament Biblical church leadership (which was done by responsible married men). The Eastern Orthodox continue to ensure that their Pastors marry. Even Patriarch Celarius of Constantinople acknowledged that the Calvinist Protestants had become more Orthodox than Rome. Our wider Orthodox brothers may only have some disagreement whether Monasticism could have married leadership. For that reason we have compiled several of these references demonstrating that in the Celtic church it wasn’t a huge obstacle, and marriage often was encouraged among our Abbeys especially if you were to become an Elder.

Marriage helps encourage purity among the orthodox. Just look at all the sexual scandals plaguing the Roman Catholic church. If marriage was returned as a requirement as God ordained there would be none of those.

Marriage and succession of church office (property maintenance included) to family successors (as per laws of the Culdees) also increases the sincerity to the beliefs. Devotion is so greatly enhanced when you grow the next successors from the descendants of the families (of the original culture). Grandparents transmit beliefs better than any others. Imaging how much more integrity would be maintained when there is this layer of family ties to a church. You see how political representatives squabble when it’s an open election for anyone of any background from any community. When Rome installed people from any culture it also created issues, and most of all it created a “secular priesthood”. Sincerity of true beliefs would have prevented so much suffering from those scandals now plaguing the areas that have long been dominated by the Roman only version of the church.

As their church has been failing and are with shortages of priests, due to these scandals, so many popes have admitted they can re-admit married clergy. However it never goes very far towards implementation.

It is a concrete canon of the church that a Pastor must be married to one wife. Anything else needs to be brought before the church councils.

The O.C.C. is an authority with ecclesiastical responsibilities and obligations to re-correct rightly and canonically all debatable ordinations of the wider Orthodox Celtic Church(Culdees) descended congregations. After doing some research on our site you will find many of the first Century Apostles (and their direct assistants) officially were Culdees. Any church tracing back to the Celts and keeping an Orthodox liturgy (like the Book of Common Prayer) may be a candidate. We must return to the purity, re-establish, re-integrate and align to the Orthodox faith of our fathers.

A confederation of larger Orthodox bodies recognize, accept and defend our acts. The Primace of the Orthodox Church of the Culdees (Stephen MK Brunswick) represents (by Synodal decision) in office in defense(diplomatic) assistance of Christians in cases where they have been victims of damaging and intolerant acts of prejudicial discrimination against their freedom of beliefs, which may even be committed by renegade agents of government and society. He may circle the affairs of any branch, whether political, religious, or social organizations towards their suspected incompetence, and issue specific instructions towards the broader reintegration.

This booklet covers the lesser known history of our Celtic ecclesiology (governance) as it relates to marriage.

 

INHOUDSOPGAVE

– OUR HISTORICAL MARRIED ABBOTS –

– OUR CELTIC BANGORS, NOT ROMAN MONASTERIES –

– OUR MARRIED MONKS AND NUNS –

– OUR GENEALOGIES OF CELTIC MONASTIC FAMILIES –

– THE DANES LEFT OUR GLASTONBURY SEE ALONE –

- OUR WELSH AND CELTO-SAXON KINGS PROTECTED GLASTONBURY -

– OUR CULDEAN MISSIONS ABROAD –

– OUR HEREDITARY LEADERS –

De getrouwde abten

In Primate Colton’s Visitation (1397) he travelled within the Culdees’ church at Armagh, to the domains of the most resistant Celtic Ecclesiastics, where any of Rome would fear tread.
He came deep into the heart of the Culdees jurisdiction to the domains of the McNeils at Derry. There he obtained and disclosed the ancient Celtic officials the Herenachs and Corbes were flourishing to that time, discharging their duties in every parish, and these proved that the Abbots of the old Columban foundation at Derry, the Black Chapel, as it was called, retained the ancient Celtic customs concerning married Clergy.
One example he detailed was in the marriage of Abbot Odo O’Dogherty to his wife Katherine. The public marriage was celebrated just a few days before he was elected Abott by his bretheren in the presence of the primate, and solemnly instituted into his office, and although they knew of his marriage, they did not find him any less fitted to bear rule over them.

The Irish Annals document extensively the married Abbots and their children succeeding them in office.

It was also well documented how Venerable Bede(672-735), and many others, complained against the Celtic married Monks in general. As quoted from Egberti Dialogus de Ecclesiatical Institutions Page 274 and Origines Anglicanae Page 127, we find several points.

Een van de belangrijkste punten die opvallen, is zijn verklaring:

"Veel van de abten waren getrouwde mannen".

Deze woorden "veel abten" vertellen ons dat dit niet slechts een paar waren. Velen zouden graag willen geloven dat Groot-Brittannië eigenlijk alleen celibataire gemeenschappen kende, en dat degenen die echt getrouwd waren slechts een uitzondering waren. Het was echter de algemene regel in de Keltische kerk dat de “abdijen / kloosters” (of Bangors) die ook een strikte regel hadden, niet in overeenstemming waren met de Romeinse versie van het kloosterleven.

Was Bede echt zo'n agent van Rome?

One must realize these weren’t some exceptions, but Bede was indeed attacking the Celtic church overall. There are many proofs of this. He was an activist against the Celtic observance of Easter in favor of the Roman version. This was pivotal in determining his true allegiances within the church. Columbanus’ most epic fight against Rome was on this topic of Easter. Furthermore, Bede was the only English born priest to have ever been called a “Doctor of the Church”. While Bede did do many great things for the church, still others did much greater, without the Roman elevation.

Hoewel hij werd beschouwd als een groot Engels historicus, moeten we zijn uitspraken als waar beschouwen

"Veel van de abten waren gehuwde mannen".

Inderdaad, dat waren ze. Of hij het ermee eens was of niet, het maakt niet uit. Deze verklaring op zichzelf spreekt boekdelen. Hij zei ook dat deze getrouwde abten ook militaire kapiteins waren terwijl ze de heerschappij hadden over hun kloosters.

Bonwick schreef in zijn "Irish Druids and Old Irish Religions":

“Hun (de Culdees) meest bittere vijand in de vroege christelijke dagen was de Eerwaarde Bede, die hun aanspraken op orthodoxie ontkende. Maar aangezien hij een Saks was, en een priester onder Romeinse heerschappij, is er enigszins acht geslagen op zijn beschuldigingen. Hun handhaving van een erfelijk priesterschap was niet alleen joods, zoals hij veronderstelde, maar van druïdische sympathie. "

In Rawlinson’s “Antiquities of Glastonbury” we read on page 88 that in the time of Dunstan the Benedictine, that all the celibate Monks were taken out of Glastonbury Abbey and replaced with married Clergy. This is in agreement with the early Culdee founders’ ie Armagh Abbots in Ireland who graduated to be Abbots of Glasonbury had passed down their Monastic offices hereditarily as traced for more than 1,000 years as the norm all over Ireland. So “married Clergy and Monks” were synonymous terms at the Glastonbury Abbey. Although this may seem against Rome’s definitions, Glastonbury held a seniority in such matters to properly govern their autonomous religious houses, and were recognized as such throughout the regions that included Spain and France.

However, we must remind that as married Monastics there were ample practices (just as the Essenes / Israelites had) the most strict cleanliness/purity laws that were upheld by St Paul and the Orthodox.

 

Celtic Bangors waren anders dan Romeinse kloosters

Bede is een bron van veel informatie die is vastgelegd over de Keltische Bangors (Monestaries). Hij werd pas geboren lang nadat de schade was toegebracht door de Romeinse monnik Augustinus.

U kunt lezen over de groten Slachting van Culdean-monniken in Bangor is-y-coed waar Augustinus bij betrokken was. Alles was echter nog duidelijk zichtbaar, zelfs voor Bede om het verschil te zien en te kennen tussen een Romeins klooster en het Keltische Bangor. Bisschop David van Wales (onze grote heilige Culdean) maakte deel uit van de heilige synode met het klooster van Bangor is-y-coed. Hij werd gewijd als aartsbisschop in Jeruzalem, en verspreidde de strengere Israëlitische (Essenic) versie van het monnikendom, waaronder het hebben van voorzieningen die de groei van de familie van de monniken mogelijk maakten, en met veel nakomelingen zoals gecatalogiseerd in de "Welsh Genealogies of Saints", ook wel bekend als "de St. Ynys Prydain, of stambomen van de heiligen van Groot-Brittannië". De bisschoppen die door aartsbisschop David werden ingewijd, voerden deze strengere versie van het kloosterleven ook binnen het Keltische Bangors uit. Bede genoot vrolijk van de afslachting van deze kloosterlingen, zelfs door een heidense Northumbrian koning Aethelfrith, aangezien ze Britse christenen waren en dus had geweigerd om het advies van Sint-Augustinus op te volgen en Pasen te vieren volgens de Romeinse kalender. Bede was ook een Geordie en daarom van nature sympathiek tegenover de heidense voorouders van zijn eigen koninkrijk.

Zelfs tot in de 12e eeuw zien we dat de Roomse Kerk zo bevooroordeeld was tegen het Keltische (Culdean) kloosterleven, dat ze weigerde toe te geven dat zelfs Saint Patrick of Columba ooit monniken waren!

Zoals Bonwick heeft opgetekend in zijn "Irish Druids and Old Irish Religions":

“Als St. Patrick, St. Columba en andere vroege Ierse heiligen ware monniken waren geweest, waarom zei St. Bernard in zijn Life of Malachy, aartsbisschop van Armagh (1130 n.Chr.) Dat er tot die tijd geen monnik was? in Ierland. Columba nam zeker Culdeeism vanuit Ierland mee naar Schotland. In het moeras van Monaincha zijn twee eilanden. Aan de ene was een klooster of mannen, hun vrouwen bezetten het naburige Woman's Isle. "

In de 4e en 5e eeuw zien we een totaal andere situatie dan het huidige kloosterleven dat we tegenwoordig kennen. Kortom, elke abdij (of klooster) had zijn eigen autonome regels die ervoor zorgden dat de families van de monniken aparte faciliteiten hadden. Dit is niet duidelijk in de Romeinse versie, maar er wordt van de leden verwacht dat ze onvruchtbaar zijn en niet Gods eerste gebod houden, de aarde “vermenigvuldigen” en berouw hebben (of vullen) met nakomelingen.

We vinden in het Celtic Monasticism, zoals ook vastgelegd door Hardinge, dat de Culdean-monniken altijd uit konden gaan om hun land, echtgenotes en kinderen te bezoeken. Toen ze echter eenmaal waren teruggekeerd naar Bangor, werd opnieuw een zeer strikte vorm van Esseens kloosterwezen gevolgd. Zelfs het missen van een voetwassing kan een ernstige overtreding betekenen.

Sint-Bernardus in zijn Vita (levensgeschiedenis) van Sint-Malachi schreef:

"Het was de Culdees in St Andrews echter niet toegestaan, nadat ze dit kloostergebouw waren binnengegaan, hun vrouwen in hun huizen te houden."

We kunnen duidelijk maken dat de "intrede in het kloostergebouw van St. Andrews" omvatte het verkrijgen van een ministeriële cel binnen het klooster. Omdat de taken ervoor zorgden dat ze druk bezig waren met het werk van de Heer binnen de kerk, moesten ze niet de neiging hebben om de vrouw thuis na te jagen. In ieder geval waren er niet voldoende verblijven om lang in het klooster te blijven, maar bezoeken waren ongetwijfeld in orde.

Dat zou in overeenstemming zijn met de reguliere zuiverheidswetten uit de eerste eeuw. We lazen over deze praktijk van ministeriële zuiverheid zoals gedaan door koning David, toen zijn soldaten hongerden, kregen ze een eenmalige uitzondering om het brood van de toegewijde priesters te mogen eten, alleen als ze niet met een vrouw waren geweest (1 Samuël 21: 5).

We weten dat dit teruggaat tot de levitische wet van ceremonieel onrein zijn tot de avond na elk contact met lichaamsvloeistoffen (Leviticus 15:18). De ceremoniële reinheid werd door alle gelovigen in elk huis beoefend. Deze geboden zijn niet alleen voor binnenshuis, maar ook voor eerbied bij het naderen van het heiligdom.

We zien dus dat het officieren in goddelijke ceremonies altijd werd opgevat als zowel lichamelijk als inwendig in een reine toestand benaderd te worden. Hoewel sommigen het gezond verstand zouden noemen, wordt het toch beschreven in de levitische wetten. De extra zorg voor de geestelijkheid om rein te zijn, is zeer juist en bijbels, vooral als het betrekking heeft op de bediening van de sacramenten.

Het volgende citaat geeft meer licht aan deze praktijk. Alexander Myln, een Prebendary-ambtenaar van Dunkenveld, zei dit over de Culdees:

"Na het gebruik van de oosterse kerk, hadden vrouwen, onthielden zich van hen, toen het hun beurt was om te dienen." (MS. V. Dalrymple's Collections, p.244)

Athanasius (circa 373) schreef dat:

"Hoewel veel bisschoppen ongehuwd waren, waren veel monniken vaders van kinderen, deze dingen zijn vrij en er is geen verbod op hen ..."

(Het volledige citaat is te vinden in het volgende hoofdstuk "Getrouwde nonnen en monniken".)

Augustinus van Hippo (Noord-Afrika, circa 430) in zijn veroordeling van een groep ketters die de naam "Apostolici" verkeerd gebruikten omdat ze arrogant waren om getrouwde monniken te excommuniceren. Augustinus schreef dat:

“onze monniken hielden beide land en trouwden ”. (geparafraseerd)

(Het volledige citaat is te vinden in het volgende hoofdstuk "Getrouwde nonnen en monniken".)

Al die tijd had Saint Patrick, die kort na Augustinus leefde, naar verluidt Glastonbury gelijkgesteld met de kloosters van Egypte.

Williams schreef in zijn, "The Ecclesiastical Antiquities of the Cymry: Or, The Ancient British Church":

Padrig (Saint Patrick) 385-461AD zou Bangor Wydrin (Glastonbury) qua karakter vergelijkbaar hebben gemaakt met de kloosters van Egypte, en de eerste abt zijn geworden. Onder hem werd het verder verrijkt met landerijen en bezittingen, de geschenken van koningen en prinsen. (MS. Libell. De reliquis coenobii Glaston. Circa tem. R. Henrici III. Script. Johan. Tinmuthensis in Vita Patricii. Tabula Magna Glastoniens. MEVR. in Bibliotheca Collegii S. Trinitatis. Cantabrig. & c. apud Usher, blz.56,58.)

Terwijl het kloosterleven van Rome vele eeuwen duurde om te verfijnen en te ontwikkelen, bloeide de Keltische en Oosterse kerk. De monniken waren niet alleen landeigenaren, maar ze kregen ook veel kinderen die hen opvolgden, zoals Augustinus de toenmalige Egyptische (oosterse) kerken beschreef.

Talrijke Welshe heiligen uit de pre-6e eeuw worden vereerd in de oosterse kerk. U kunt bij ons de uitgebreide kalender opvragen van enkele honderden Keltische heiligen op het eiland die dateren van vóór de aankomst van de Romeinse Augustinus.

Glastonbury, zoals bekend over de hele wereld, was de "Fontein en Oorsprong van Alle Religie", de eerste bovengrondse christelijke kerk die legaal in de wereld is opgericht, had deze oudere school van de profeten. Aangezien we een groot deel van de oorspronkelijke heilige apostelen in huis hebben genomen, zou het allemaal verstandig zijn om een grondige analyse van de Welshe praktijken te maken. Sommigen zouden zeggen dat ze gelijk zijn aan de "woestijnvaders" in voorrang. Anderen zullen zeggen dat ze veel belangrijker zijn voor ons geloof. Wij van de Orthodoxe Kerk van Culdees zijn een van de weinige kerken die onze voorrang hebben gegeven aan de Keltische definities. Hoewel Rome nooit volledig heeft gezwicht voor de voorrang van Glastonbury, hebben veel andere naties wel voor de voorrang van Glastonbury gezwicht.

Er waren talloze erkenningen binnen de kerken van de wereld dat ze op punten uit de oudheid en voorrang zouden wijken voor Glastonbury.

Op de synode van Pisa in 1409, het Concilie van Konstanz in 1417, de synode van Siena in 1424 en het Concilie van Bazel in 1434. Er werd een consensus bereikt dat de kerken van Frankrijk en Spanje op punten uit de oudheid en voorrang moeten geven aan dat van Groot-Brittannië.

Dit was de enige basis dat Glastonbury de eerste kerk van de Hebreeuwse apostelen van Christus was.

Zoals we lazen, hield de Romeinse agent Bede niet van het feit dat Culdean Monks getrouwd waren en land zouden behouden en erven, en dat velen het land zouden nalaten of schenken aan hun zonen of dochters.

Het klooster van Glastonbury was vroeger bekend als BANGOR WYDRIN (ook wel gespeld als Ineswitrin of Ynys Witrin)

De abten van Glastonbury konden volgens talrijke oorkonden, bevestigd van de vroegste tot de laatste tijd, alleen uit hun eigen lichaam worden gekozen of gekozen. Er kon maar één uit het buitenland worden gevraagd, als er niet eens één in hun gelederen was, zelfs de laagste en jongste die in staat was de functie te vervullen. Installaties door een heirarchie van Rome werden onmogelijk gemaakt in Glastonbury, en geen enkele kon worden onderworpen aan de bisschoppen van de omliggende gebieden. Deze zaken werden bevestigd, bekrachtigd en verdedigd door talrijke koningen samen in overeenkomsten met de abten. Volledige soevereiniteit en autonomie over seculiere zaken in de regio waren inherent aan de abten en monniken.

BANGOR WYDRIN (Glastonbury) was een voornaam etablissement, zoals blijkt uit de volgende Triade:

“De drie belangrijkste koren van het eiland Groot-Brittannië; -Bangor Illtyd Varchawg, in Caer Worgan; Cor Emrys, in Caer Caradawg; en Bangor Wydrin, op het eiland Avallon; en in elk van deze drie Bangors waren tweeduizend vierhonderd heiligen, dat wil zeggen, honderd waren afwisselend elk uur bezig, zowel dag als nacht, om de lof en dienst van God te vieren, zonder rust, zonder pauze. "

De Britse tradities verwijzen naar de oorsprong van het college in Glastonbury tot Elvan. Volgens William van Malmesbury bestond hier in de vroegste periode van het christendom een instelling vergelijkbaar met het voorgaande, bestaande uit twaalf leden en begiftigd met twaalf leden en begiftigd met twaalf delen land. Dit bloeide niet lang; maar we vernemen dat het tijdens de regering van Lleirwg in zijn oorspronkelijke positie werd hersteld door Dyvan en Fagan, met de toestemming en het gezag van de vorst, die zijn oude handvesten bevestigde.

Padrig (Patrick) zou Bangor Wydrin (Glastonbury) qua karakter vergelijkbaar hebben gemaakt met de kloosters van Egypte en de eerste abt zijn geworden. Onder hem werd het verder verrijkt met landerijen en bezittingen, de geschenken van koningen en prinsen. Veel inboorlingen, wier namen nu verloren zijn gegaan, volgden hem in zijn waardigheid op, voordat de instelling uiteindelijk in handen van de Saksen kwam.

Volgens de verslagen van Glastonbury, bezocht Dewi (David) het eiland met zeven suffraganen, met als doel de oude kerk te wijden. Een anonieme auteur van zijn leven zegt uitdrukkelijk dat hij het klooster 'heeft gesticht'; terwijl de samensteller van "Brut y Twysogion" er zeker van is dat Ivor "het grote klooster op het eiland Avallon maakte" in het jaar 683, uit dankbaarheid jegens de Almachtige God voor de overwinningen die hij op zijn vijanden had behaald. Maar dergelijke verklaringen werden ongetwijfeld afgelegd als gevolg van een vage kennis van de aard van de diensten die deze personen aan het establishment hebben bewezen. Zijn schenking werd vergroot door koning Arthur, die ook, samen met zijn vrouw Gwenhwyvar, begraven werd in zijn heilige grond.

Bangor Wydrin werd tijdens het bewind van Ina, koning van de West-Saksen, van de inheemse Britten ontworsteld. 721 n.Chr.

 

 Getrouwde monniken en nonnen

Het volgende komt uit hoofdstuk 3 van "The Ancient British and Irish Churches: inclusief het leven en werk van St. Patrick" door William Cathcart Pub. 1894:

GEHUWDE MONNIKEN EN NONEN.

Veel van de vroege monniken en nonnen trouwden - Ze woonden in hun eigen huis - Deze personen leidden een strikter leven dan anderen in hun gewone woningen - Ze besteedden veel tijd aan devotie en Bijbelstudie - Dat was de handelwijze van Pelagius - Bingham over getrouwde monniken - Athanasius over monniken die vaders van kinderen waren - de verklaring van Augustinus - Veel van St. Patrick's monniken en 'maagden van Christus' waren ongetwijfeld getrouwd - Besteed veel tijd aan het lezen van de Bijbel - Heeft waarschijnlijk zeer uitgebreid cottage-Bijbelscholen geleid - Er is geen bewijs dat Patrick ooit een klooster gesticht.

COLLIER schrijft dat: (1)

Die werden in de tijd van Pelagius [het begin van de vijfde eeuw] monniken genoemd in Rome, die geen ambt in de kerk hadden, maar zich toch terugtrokken uit het gewone werk van de wereld voor religieuze studies en toewijding. Zo bekent Garnerius dat Pelagius niet anders een monnik was dan degenen die zo genoemd werden en een strikter leven leidden dan anderen in hun eigen huis. De voornaamste bezigheid van deze personen, naast hun toewijding, was de studie van de Schrift, zoals blijkt uit de brieven van Hiëronymus; en hier was een persoon met een bijzondere eminentie die zijn discipelen onderwees (vanuit de Bijbel). Dit was Jerome's praktijk in Bethlehem. Dit ambt verrichtte Ruffinus voor Pammachius, en voor Melania en haar familie. En dat deed Pelagius ook in Rome. Het was onder dit dienstverband dat hij zijn korte commentaren op de brieven van St. Paulus schreef, en zijn brieven aan Melania en Demetrias.

Dit is het getuigenis van alle wetenschappelijke, onpartijdige historici. Die grote student van de oudheden van de kerk van Christus, Joseph Bingham, schrijft: (2)

Zoveel is zeker uit de uitdrukkelijke woorden van Athanasius en St. Augustinus, dat sommigen in hun tijd de naam droegen van monniken die gehuwde mannen waren en landgoederen bezaten. Voor Athanasius, die aan Dracontius, een monnik, schrijft om hem over te halen een bisdom te aanvaarden, waartegen hij afkerig was, omdat hij dacht dat het niet zou bestaan met zijn ascetische manier van leven, gebruikt hij dit argument voor hem: je bent tot bisschop gemaakt, honger en dorst bij Paulus, en onthoud je van wijn bij Timoteüs, en vast vaak zoals de heilige Paulus gewoonlijk deed. Veel bisschoppen zijn niet getrouwd; en aan de andere kant zijn veel monniken de vaders van kinderen; je kunt ook bisschoppen vinden die vader van kinderen zijn, en monniken die dat niet zijn; geestelijken die eten en drinken, en monniken die vasten. Want deze dingen zijn vrij en er is geen verbod op opgelegd; iedereen oefent zichzelf zoals hij wil. " Uit deze woorden van Athanasius (die stierf in 372 n.Chr.) Lijkt het duidelijk dat de regels van het kloosterleven tot nu toe niemand verplichtten afstand te doen van zijn bezittingen of een getrouwde staat, maar hij mocht beide gebruiken als hij dat wilde, zonder enige kerkelijke afkeuring. En hoewel de zaak bij sommige monniken vóór de tijd van St. Augustinus [hij stierf in 430 nC] een beetje veranderd was, hielden anderen hun oude privileges aan zichzelf vast; want St. Augustinus schrijft tegen de ketters die zichzelf 'apostolisch' noemden. : "Ze namen zichzelf arrogant die naam aan omdat ze allen uit hun gemeenschap verwierpen die vrouwen of landgoederen hadden, van welk soort de katholieke kerk er veel had, zowel monniken als geestelijken."

Augustinus stierf toen Patrick ongeveer veertig jaar in Ierland had gewerkt. Hij was de meest invloedrijke man in het christendom; of dat stond er al in sinds de dagen van de apostelen. Hij was zo'n vriend van het monnikenstelsel dat hij die manier van leven onder de geestelijken van Hippo oprichtte door 'van het huis van de bisschop een klooster van geestelijken te maken', zoals hij zegt. En toch veroordeelde de grootste theoloog van de christelijke tijdperken, tijdens Patrick's bediening in Ierland, de ketterse "apostolici" voor het excommuniceren van de "vele monniken en geestelijken van de katholieke kerk die vrouwen of landgoederen hadden".

Bingham voegt er bescheiden aan toe: (3) "Zodat ten minste enkele monniken nog steeds de vrijheid hadden om zowel een huwelijksstaat als hun eigen bezit te genieten, zonder enige beschuldiging van afvalligheid of schending van de gelofte in de katholieke kerk." Deze monniken met echtgenotes en bezittingen leidden natuurlijk 'een strenger leven dan anderen in hun eigen huis'.

St. Patrick spreekt in zijn "Confession" met vreugde over de onlangs afgodische Ieren "als het volk van de Heer geworden". "Zonen van de Schotten [Ieren] en dochters van stamhoofden worden gezien als monniken en maagden van Christus." Patrick schrijft in zijn kleine werkjes geen woord over een klooster of klooster, of over een speciale woonplaats voor een aanzienlijk aantal van hen. Deze personen woonden in Ierland, aangezien velen van hen aanvankelijk elders woonden, in hun eigen huis, vaak getrouwd en alleen verschilden van andere christenen door speciale toewijding aan God.

Op dichtbevolkte plaatsen, waar de christenen enigszins talrijk waren, kunnen we ons voorstellen dat deze liefhebbers van de bijbel tien of twaalf kleine gezelschappen vormden, die elk een familie en hun genodigden bezochten, en hun het boek van God lazen en uiteenzetten; en zet deze bijbellezingen op geschikte plaatsen gedurende gedeelten van elke dag van de week voort. En we kunnen veronderstellen dat ze ook een dagelijkse bijbel- en smeekbedenbijeenkomst hadden voor hun eigen gewin bij elkaars woning. We kunnen een zekere mate van hun angst begrijpen, aangezien ze heel vaak bij God smeken om als ware maagden en monniken van Christus te worden gehouden, en niet in de eerste plaats als de schatten van echtgenoten of echtgenotes; of de slaven van mammon of plezier.

Deze toegewijde discipelen - "levende offers" aan Christus bewezen nobele dienst bij de evangelisatie van Ierland en bij het opbouwen van Patrick's bekeerlingen in schriftuurlijke kennis; een dienst die des te waardevoller is vanwege de schaarste aan exemplaren van het goddelijke woord en van de menigten die niet konden lezen. Er waren ongetwijfeld aantallen gehuwde en ongehuwde personen onder deze speciaal toegewijde helpers van de apostel van Ierland, net zoals St. Augustinus, die tijdens een deel van Patrick's Ierse arbeid schrijft, spreekt over 'vele monniken en geestelijken van de katholieke [universele] kerk, die vrouwen of landgoederen hadden. " St. Patrick's monniken en maagden van Christus, gehuwd of ongehuwd, maakten deel uit van de "bruid, de vrouw van het Lam" voor wie haar hemelse Echtgenoot de belangrijkste was onder de tienduizend en alles bij elkaar lieflijk.

1. Collier's "Ecclesiastical History", Vol. Ik p. 95.

2. 'Antiquities of the Christian Church', boek VII., Hfst. 2 seconden. 6.

3. Binghams 'Antiquities of the Christian Church', Boek VII., Hfst. 2 seconden. 6.

 

Genealogie van Celtic Monastic Families

Volgens de heilige Paulus zou je in geen enkele kerk ouderling kunnen zijn tenzij je "de echtgenoot van één vrouw was". Binnen het Hebreeuwse staatsbestel van de Culdees stond het ook al lang vast dat je in geen enkele kerk ouderling kon zijn tenzij je getrouwd was. Als ze in hun jaren van opleiding maar als een ongetrouwde monnik hadden geleefd, zou dit moeilijk te verkrijgen zijn geweest. Binnen de Culdee werd lang vermaand dat bisdommen van vader op zoon werden overgedragen, zelfs in St. Andrew's. Hoewel de monniken van Glastonbury deel uitmaakten van deze grotere Hebreeuwse orde van de Culdee, waren ze niet allemaal priesters. Er staat vermeld dat de meeste monniken profeten waren, wat in de Hebreeuwse wet ook erfelijk is, "zonen van de profeten" genoemd, enz.

In onze langere geschiedenis van de Celtic Saints, de "Welsh Genealogies of Saints" enz., Is er voldoende bewijs dat Celtic Monastics hun zonen hebben opgevolgd. De Keltische kloosters of "Bangors" (zoals ze in het Welsh worden genoemd) hadden vaak opeenvolgende generaties van zonen.

Jamison in zijn "Ancient Culdees", schreef in hoofdstuk 2:

"... net als de priesters onder de wet (rabbijnen), werden ze opgevolgd door erfenis" "..In de kerk van Sint-Andreas kwamen de Culdees erfelijk het kantoor binnen" "De Culdees van Ierland oefenden erfopvolging uit, het bisdom Armagh kon vijftien generaties demonstreren."

 

Velen verwijzen graag naar Gildas. De beroemde Britse monnik Saint Gildas had meerdere kinderen in Engeland en Frankrijk. Drie van hen werden abt, en de vader van Gildas was ook abt. Gildas stichtte en leidde Monestaries in beide landen. Na zijn missionaire activiteiten in Bretagne, trok hij zich later terug om de monniken in Glastonbury te leiden. Onder zijn verschillende zonen waren Peirio, Cenydd, Noethon en Tydecho. Zijn zoon Saint Neothon leidde ook de kloosters van Llantwit en Llancarfan, en werd opgevolgd door zijn zoon Cynddilig.

Like many other Abbeys, the Culdee Abbacies passed from father to son. Of course, like all priestly installations, those who would perform the daily ceremonies had to follow a more rigid ceremonial purity. This is cataloged by Hardinge in his history of “the Celtic Church in Britain”. As Glastonbury was founded in the First Century by Hebrew Priests and Apostles, it remains a good example of these rules.

De monniken van Glastonbury kregen vaak maar voor een korte periode in hun jeugd onderwijs op deze heilige plaats van aanbidding. Anderen, zoals veel getrouwde koningen, besloten daar met pensioen te gaan. Generatie na generatie van Culdean-gezinnen waren daar opgeleid en in het priesterschap gediend.

In de "Antiquities of Ireland" (1804) van Ledwich lezen we meer over de strikte zuiverheidswetten die werden toegepast in pgs 111-112,

“Het zou het onderwerp onrecht aandoen, en deze kleine geschiedenis onvolmaakt laten, om enkele praktijken van de Culdees weg te laten, die aandacht verdienen. Ze evenals de Britse monniken voorzagen zich van het werk van hun handen. Hierin leken ze op hun archetypen van het Oosten. De Culdees waren getrouwd, maar toen het op hun beurt aankwam, woonden ze niet samen met hun echtgenotes. Volgens de 28e canon van de Afrikaanse Code worden subdiakens die de heilige mysteries behandelen, diakenen, priesters en bisschoppen op hun verschillende voorwaarden opgedragen zich te onthouden van hun vrouwen. Met termen, zoals uitgelegd door de 13e van de Trullan canons, worden de tijden bedoeld van hun bediening; of als de oude Scholiast op de 3rd Afrikaan begrijpt het, enige tijd voor en na de Eucharistie. Een beoefende afgeleid van Egypte naar de Joden, en van hen overgenomen door christenen. Het celibaat was de eerste 300 jaar van de kerk onbekend. Northumberland werd bekeerd door de Ierse Culdees: in 950 publiceerden de priesters van dat land canons; de ene was: "als een priester een vrouw ontslaat en een andere neemt, laat hem dan een gruwel zijn!" Hier valt de afkeuring op tweede huwelijken. De Culdees in St. Andrew's waren getrouwd met het jaar 1100. "

Er wordt gespeculeerd of "Columbanus de jongere" eigenlijk de zoon was van Sint Columbanus die samen met hem naar het vasteland zeilde. Om te bewijzen dat de geestelijkheid getrouwd was, hoeven we ons alleen te concentreren op de tijd vóór het "Grote Schisma". We weten zelfs vandaag in de oosterse kerk dat alle geestelijken getrouwd zijn. Toen de oosterse en westerse kerk nog één waren, was het duidelijk dat in ieder geval reguliere priesters getrouwd waren.

While there has always been autonomy for the local Monasteries, even Benedictine Monks had largely been married(at least at some point in their life, and not interfering with their ceremonial duties). This was even moreso at Glastonbury, with the many independence charters showing they are not under Roman Bishops’ jurisdictions at all. The church at Glastonbury was established by the Saint Joseph the Culdee in the first century. He himself was a member of the Sanhedrin at Jerusalem. Jerusalem Bishops later consecrated Saint David of Wales who rebuilt upon the church he built.

Centuries after St. Dunstan had died we have the Roman Catholic church saying that St Dunstan converted the Abbey to the Benedictine Rule. Their historians only want to give the Rule of Columbanus (Culdees) about half the standing of St. Dunstan. Whether he had successfully converted Glastonbury into a Benedictine Abbey is a moot point on the subject of married (though solo) Monks. The Romists themselves say Rule of Columbanus was sometimes complimented with a mixture of Benedictines. So while Benedictines would have been welcomed in most other times, during the life of St Dunstan that was hardly the case. The Benedictine reformer St. Dunstan was banished twice from Glastonbury (before he even became a Benedictine). However, he never changed the Hebrew policy of married Clergy. In any case, the only effect he may have had was encouraging a larger protest against celibacy within Glastonbury and England.

De kloof van 500 jaar na het grote schisma zit vol met documenten die de bescherming tegen de koningen van Engeland aantonen, evenals de paus die het recht van de Glastonbury-abdij op onafhankelijkheid van alle autoriteit van de bisschoppen van Rome bevestigt. Hoewel de heerschappij van Saint Dunstan ooit de overhand heeft gekregen, is er geen echte bevestiging dat getrouwde monniken ooit op enig moment kunnen zijn verwijderd.

Terwijl in de 15e eeuw priesters werden gemarteld omdat ze in Zwitserland tegen het celibaat predikten, hield Glastonbury zich ook staande tegen alle vormen van invloed van buitenaf. In de 16e eeuw schafte Henry VIII al alle kloosters in Engeland af. De epische protestantse oorlogen van Zwitserland en Luther waren op deze basis van reactie op het martelaarschap van de Zwinglische priesters die predikten in plaats van gehuwde geestelijken. Glastonbury hoefde geen fel verzet te leveren tegen Rome, vanwege de volledige autonomie en rechten die zich uitstrekten voor Glastonbury Monks, gecharterde rechten om zelfs te beslissen in burgerlijke en strafzaken in heel Engeland.

Vroeger leefden alleen de eunuchen absoluut celibatair! Deze werden vanaf de geboorte of naar keuze gecastreerd.

 

De Denen lieten Glastonbury alleen

Glastonbury’s Cathedral (AKA New Jerusalem) was four times bigger than Constantinople’s. It was far more visited and held in prestige so far as to be called the world over as “the Second Rome”, “the most hallowed ground on earth”, “The Sacred Isle”, “The Motherland”, “the Old Church”, “the Mother of Saints” , “the Cradle of Christianity”, “Built by the Hands of God Himself”, “the fountain and origin of all religion”, “built by the hands of Christ Himself (- Augustine’s own admission in the face of the witness of the thriving Orthodox anti-Roman Celtic church at his arrival)”. However, it seems the courageous Viking Goth Danes didn’t have as much courage as Henry VIII (who dared destroy this great Celtic headquarters of Christendom)!

St. Dunstan was in het jaar 988, 32 jaar na zijn verbanning uit Glastonbury, gestorven en werd begraven in Canturbury. Na een snelle invasie hadden de Denen Canterbury met de grond gelijk gemaakt, en van Kent tot Londen werden de inwoners vermoord, gemarteld, geslagen of als slaaf verkocht en de gebouwen verbrand. Ze vielen voornamelijk de Romeinse instellingen aan die de Engelsen haatten. St. Alphege, de belangrijkste aartsbisschop die de cultus van Dunstan bevorderde, werd gevangengenomen, gekweld en uiteindelijk vermoord in 1012. Glastonbury was echter al snel de enige onaangetaste monetaire onderneming en had de enige respectabele structuren die nog overeind stonden. Van de 8.000 benedictijnse monniken overleefden slechts 800 deze "revolutie", en deze werden mishandeld. De Culdees van die periode waren niet Benedictijner. Er was geen verzet tegen de Denen.

Canute kwam uit een lange lijn van Judah Kings en hij stelde wat wij kennen als "Dane Law" in die nog steeds bestaat. Het is de basis van het gewoonterecht, de Magna Carta en zelfs de Amerikaanse Bill of Rights. Koning Canute die Glastonbury eerde, gaf de monniken toestemming om de overblijfselen van koning Ironside van Wessex en St. Dunstan naar Glastonbury te verplaatsen, vanwege hun grote liefde voor de abdij.

De hofbisschop van de Deense koning Knut (of Canute) de Grote was Sigfrid, een monnik van Glastonbury.

In 1032 kwam koning Canute de Deen naar Glastonbury met aartsbisschop à † thelnoth van Canterbury om te bidden bij het graf van de koning Edmund Ironside van Wessex, die hij zijn broer noemde, en daar gaf hij een zeer rijk lijkkleed om op het graf van koning Edmund te liggen. , geborduurd met gouden appels en parels; en bevestigde tegelijkertijd alle privileges die zijn voorgangers aan dit klooster hadden verleend.

 

A Chapter taken from our booklet on Celtic Ecclesiology, the Married Abbots and Clerics of the Orthodox Culdee.

Full text is found at https://celticorthodoxy.com/2017/05/glastonbury-married-cleric-monks/

Welsh and Celto-Saxon Kings Protecting Glastonbury

Peace to their shades! the pure Culdees
Were Albyn’s earliest priests of God,
Ere yet an island of her seas
By foot of Saxon monk was trod.
– from Thomas Campbell’s “Reullura”

In accordance with the British predecessors the early Saxon Kings are well recorded as protecting the independence of Glastonbury. In AD 712 King Ina married Guala, the Welsh representative of the last king of Wales, Cadwalader. He had made it law that both Royal houses should only marry the other (so both lose their recent identity to be one back with their original True Israel Goth/Scythian tribe). From then forward the Nobles and the people are known as Celto-Saxon.

Further background on the subject of married Monks may be gleaned from information on the last several Saxon Kings (who were all Monks of Glastonbury Abbey):

Koning Athelstan was de laatste drie jaar van zijn leven monnik in Glastonbury en was gedurende die periode het hoofdkwartier van zijn hofhouding.
Koning Edmund volgde zijn broer Athelstan op en ging ook Glastonbury binnen als monnik. Hij hield zijn hof vaak in Glastonbury en verbannen St. Dunstan van zijn hof, om hem later niet alleen weer binnen te laten, maar hem ook tot abt te verkiezen. Dunstan heeft nooit een van de getrouwde priesters verdreven, hoewel hij celibatair was. Koning Edmund werd in 946 vermoord in de buurt van Glastonbury.

Zijn zoon King Edwy, (zoals in Haydns lijst van de koningen en koninginnen van Engeland de hardste woorden tegen St. Dunstan had, in overeenstemming met Edmunds beproeving?) En dat deze koning hem niet alleen had verbannen, maar ook St. Dunstan had verboden, hem dwingend naar het hof van zijn bloedverwant Arnulf, graaf van Vlaanderen, te vluchten. Daar ging hij een benedictijnenklooster in Gent binnen. Dat was het begin van de nieuwe school van St. Dunstan als benedictijner. Binnen twee jaar was koning Edwy dood, nadat een groot deel van Engeland tegen hem in opstand was gekomen en Edgar tot koning had uitgeroepen.

A charter of (Celto-Saxon / Royals who married into Celtic family) King Inna of England described our ancient See as,

Ecclesia Britannia prima, et fons et origo totius religonis. (De eerste kerk van Bretagne, en de fontein en oorsprong van alle religies.)

It was in 725 AD that King Inna of England carried his charter with Glastonbury to Pope St. Gregory II at Rome, who confirmed this independence not only to be valid, but to be for all successors for perpetuity. (He was not the first of course, as this was re-iterating what his predecessors had elaborated.)

Within this charter King Inna recognized all past rights of Glastonbury from all his predecessors (see document 130 Saints before Augustine in Britain for many references to earlier decrees of Kings). King Inna again reiterated the many exemptions and rights of the Glastonbury Monks (Culdees) In relation to the matter of Papal Apostolic Succession, it is relevant that they had re-ratified the independence of Glastonbury from all Bishops.

One example of predecessors was well known by the exploits of the Archbishop Saint David of Wales (consecrated at Jerusalem) had codified into the monumental cathedral which stood from 546AD till the destruction by King Henry VIII, his pillar and brass tablet remained standing. The tablet is preserved to this day in a good state. It reads (as Sir Henry Spelman described in his book “Concilia”) “The first ground of God, the first ground of the saints in Britain, the rise and foundation of all religion in Britain, and the burial place of the Saints.”)

King Arthur, and many other Saintly Royals and Priests were buried at Glastonbury. Part of this tradition is recorded in the lives of the Culdees’ Saint Patrick and Saint Columbanus.

John of Glastonbury and William of Malmesbury had access to the vast libraries of Glastonbury Abbey (larger than Constantinople) that were later burned by Henry VIII. Before these were destroyed, it was accepted the world over to be indisputable factual records that King Arthur was descendant of Joseph of Arimathea. These two scholars had copied the genealogy of King Arthur back go Joseph of Arimathea as,

Helaius, Nepos Joseph, Genuit Josus, Josue Genuit Aminadab, Aminadab Genuit Filium, qui Genuit Ygernam, de qua Rex Pen-Dragon, Genuit Nobilem et Famosum Regum Arthurum, per Quod Patet, Quod Rex Arthurus de Stirpe Joseph afstammen.

(more manuscripts aso confirming the Joseph of Arimathea story may be found at https://celticorthodoxy.com/2019/12/numerous-ancient-manuscripts-confirming-st-joseph-of-the-sanhedrin-founded-the-british-hebrew-priesthood-at-glastonbury-in-36ad/)

Koning Edgar bekrachtigde in de 10e eeuw ook de onafhankelijkheid van Glastonbury. Een van de rechten is dat alle abten van Glastonbury worden gekozen uit hun eigen lichaam van monniken. Wat betreft de vele privileges, rechten en immuniteiten die van toepassing zijn op de monniken, zorgde hij ervoor dat ze eerst bevestigd werden in een synode van bisschoppen en edelen die in Londen bijeenkwamen, en stuurde ze daarna naar Rome, waar ze ook werden bevestigd door een bul van paus Johannes de Dertiende. .

Koning Edgar verkoos in hetzelfde jaar van zijn kroning St. Dunstan tot aartsbisschop van Canterbury. St. Dunstan probeerde toen met de koning het benedictijnse kloosterleven in de gehele staat te implementeren. Benedictijner monniken hadden ook de gewoonte om vrouwen te houden (hoewel ze gescheiden waren tijdens de uitvoering van de goddelijke liturgie). Tijdens zijn regering schreef hij een van de grootste handvesten voor de rechten van de Glastonbury-abdij die gelijk waren aan de koning in Glastonbury, evenals verschillende privileges in het buitenland. (charter wordt hieronder geciteerd) Edgar werd begraven in de abdij van Glastonbury.

In zijn oorkonden beschreef hij Glastonbury als de eerste kerk in het koninkrijk gebouwd door de discipelen van Christus. Hij bevestigde niet alleen alle privileges en donaties van de voorgangers, maar hij verordende ook de vele subsidies die voor alle eeuwigheid aan hun voorgangers moesten worden verleend.

Verschillende van zijn voorgangers schenkingen aan de abdij waren onder meer koning Edward, Alfred, Kentwyn, Ina, Cuthred en zelfs Avarigus, die de oorspronkelijke twaalf huiden voor altijd belastingvrij gaven.

Hij ontsloeg hen van verschillende lasten, plichten, bijdragen en onderworpenheden; en gaf hun het recht en de macht om boetes te ontvangen, boosdoeners te straffen en om van hun land te genieten, net zo vrij van alle aanspraken als hijzelf, vooral de stad Glastonbury zelf. Deze privileges in het handvest worden dus Burghbrice, honderdenoena, Athas, Ordelas, Infangentheofas, Homsocna, Frithbrice, Foresealle, Toll en Teame genoemd.

In de oorkonde van koning Edgar wordt gezegd dat de abdij 'de eerste kerk in het koninkrijk is die door de discipelen van Christus is gebouwd' (Conybeare's Roman Britain, p. 254). In 963 schonk Edgar deze abdij het landhuis van Stoure, alias Stouerminster, en twintig hydes land meer in andere plaatsen. Edgar verleende deze abdij verschillende charters; sommigen brachten meer landen over aan de abt en zijn monniken en sommigen vergrootten hun privileges. Dat dateert in Londen, in het jaar 971, draagt bij aan de privileges die zijn vader, koning Edmund, Soram en Sacam, op Strond en Streame, op Wode en op Feld verleende; dat wil zeggen de vrijheid om pleidooien te bepalen en delinquenten te corrigeren aan de kust of op de rivier, in het bos of in het veld, bovengronds en onder de grond. Hundredsitrna, wat een voorrecht van heiligdom was binnen de grenzen van de honderd; Galle-woord, wat betekent dat ze zich hun eigen gebruik toe-eigenen van elke verborgen schat die op hun grondgebied wordt gevonden; Voorkom, dat wil zeggen, het onderscheppen van bepalingen die op hun markt komen; en Bufan, Corderran, Bencoderan, Flemeneferde, Hamsoena, Grith Brice en Fridishire zijn andere franchisevoorwaarden voor de monniken voor onbepaalde tijd. Deze rechten omvatten het enige voorrecht dat een monnik een boosdoener tegenkwam die naar de galg ging, in welk deel van het koninkrijk dan ook, hem uit de handen van de executeur kon halen en hem gratie kon verlenen. Bovendien verleent koning Edgar door dit handvest vrijstelling voor dit klooster en de parochies van Street, Mireling, Budicle, Shapewick, Sowy en de verschillende kapellen binnen de genoemde parochies, namelijk die van Beckery, genaamd Little Ireland, Godeney, Mortinesey, Ferramere, Padonberge en Adredery, van de gewone jurisdictie van de bisschop, op enkele dingen na, met een salvo aan de Kerk van Rome en die van Canterbury.

Hugh Paulinus de Cressy noemt een ander oorkonde van King Edgar's aan de abdij van Glastonbury, waarin hij onder meer het volgende verleende:

“De monniken zouden altijd kiezers van hun eigen abt moeten zijn die uit hun eigen lichaam gekozen moesten worden. In zoverre dat, als de jongste en laagste van al hun gemeenten daartoe in staat waren, ze geen toevlucht zouden moeten nemen tot een abt in het buitenland; noch dan ”, zou ook iemand hun zonder hun suffragmenten moeten worden opgelegd; alleen behield hij zich de bevoegdheid om de verkozene de stafmedewerker of de pastorale staf te verlenen. Nogmaals, dat alle controverses, zowel in seculiere als kerkelijke aangelegenheden, door het hof van de abt moeten worden beslist. Evenzo dat de bisschop van Wells (de gewone man van Somersetshire) geen jurisdictie over hen zou uitoefenen om hun priesters naar zijn synodes te roepen, om een van hen uit het goddelijke ambt te schorsen, enz. Deze charters van privileges, met vele andere wereldlijke immuniteiten, liet hij eerst bevestigen in een synode van bisschoppen en edelen die in Londen bijeenkwamen, en stuurde ze daarna naar Rome, waar ze ook werden bevestigd door een bul van paus Johannes de Dertiende. "

 

Een, zo niet beide, deze charters. Koning Edgar droeg zich naar Glastonbury; en opdat het eeuwig geldig zou zijn, legde hij, bij de levering ervan, zijn scepter op het altaar van Onze-Lieve-Vrouw, samen met het charter; welke scepter merkwaardig genoeg van ivoor was gemaakt. Waarna hij de genoemde scepter maakte om in twee stukken te snijden, tenminste moesten enkele volgende abten het verkopen, of weggeven, waarvan hij de ene helft bij de abt achterliet, en de andere helft zelf hield. Dit deed hij in de tijd van Aelfhard, of zoals de heer Willis hem schrijft, Aelfstanus, abbat, en in het vijftiende jaar van zijn regering, dat was in het jaar van Christus 974.

Abt Hendrik van Blois (1098/9 8 augustus 1171) [zoon van de dochter van Willem de Veroveraar] verwierf van de opeenvolgende koningen en pausen die hij had overleefd, bevestigingen van alle bezittingen en privileges van Glastonbury; deze bevestigingen werden gedaan door de pausen Innocentius II., Alexander III., en door de drie koningen, Henry I., Stephen en Henry II.
In het door Henry II (1185) verleende charter voor de wederopbouw van Glastonbury, vormde hij het:

"De moeder en de begraafplaats van de heiligen, gesticht door de discipelen van onze Heer."

 

In Duitsland werd koning Richard I gegijzeld door hertog Leopold van Oostenrijk en werd pas vrijgelaten toen hij ermee instemde het abtschap van Glastonbury te annexeren bij zijn neef, Savaricus, die aartsdiaken van Northhampton was. Hij maakte hem bisschop van Bath en Wells en oefende uiteindelijk een frauduleus gezag uit over Glastonbury.

In Speeds Chronology of England werd het charter van Henry II opnieuw bevestigd door koning Edward III in zijn charter voor de abdij van Glastonbury.

Zijn vader, Edward II, zou hetzelfde hebben gedaan op 12 november 1313 in Westminster. Tekst in Calendar of Charter Rolls of Edward I and II luidt: Inspexiumus en bevestiging van een charter van Henry II, gedateerd in Westminster, ten gunste van de abt en het klooster van Glastonbury (Origineel manuscript: Monasticon, Deel I, p.62. )

Fragment met Engelse voetnoot:

NUM. CXXXVI.

De Cranemere. Ibid. pag. 597

Henricus, rex Angliae, Arnulfo camerario, en omnibus baronibus de Sumerseta, Salutem. Sciatis, concessisse Herliwino, abbati de Glastingeberia, terram de Cranemere, liberam et quietam tenere et defendere contra me, pro tribus hidis terrae, sicut pater meus concessit Hardingo de Wiltona. Teste Ur de Abbetot en Rogero capellano apud Westmonasterium.

NUM. CXXXVII.

Charta Regis Henrici II. Super restaratione ecclesiae Glastenburiensis, totius Angliae et orbis christiani antiquissimae, cum in minibus ejusdem regist bestaat in cineres fuisset redacta. Wilkins. Concilia. vol. 1. P. 489.

Henricus Dei gratia rex Angliae, dux Normaniae, Aquitaniae, et komt Andegaviae, aartsbisschop, episcopis,

Quantum ad Septem ecclesias. Er was een controverse van meer dan vierhonderdvijftig jaar geweest, tussen de monniken van Glastonbury en de bisschoppen van het bisdom, over de jurisdictie over die parochies, die later het aartsdiaken van Glastonbury vormden en tot op de dag van vandaag de jurisdictie worden genoemd. van Glastonbury.

De zeven parochies die genoemd worden in het vrijstellingscharter van koning Ina, anno 725, zijn Sow, Brent Merling, Schapewick, Street, Budcaleth en Pilton; de oorkonde van koning Edgar anno 971 vermeldt slechts vijf van deze parochies, en laat Brent en Pilton buiten beschouwing. Het handvest van Hendrik de Tweede, 1185, gedrukt in de History of Glastonbury, p. 129, noemt zeven kerken, zoals in het handvest van koning Ina, en hetzelfde, behalve Brent, dat is weggelaten, en in plaats daarvan wordt Dicheseat ingevoegd.

Maar in werkelijkheid waren de zeven kerken die door de aartsdiaken van Wells aan de ene kant en de abbaat en monniken aan de andere kant werden geclaimd in het handvest van koning Hendrik, en de andere drie, van Pilton, Pennard en Ditchet, keerden terug naar de aartsdiaken van Wells en de aartsdiaken van Glastonbury werd voortgezet binnen de zeven parochies die in dit charter worden genoemd. Desalniettemin worden zowel Pilton als Ditchet in het aan de bisschop gezonden verbod, 1319, genoemd als behorend tot de jurisdictie van de abdij en het klooster, wanneer het duidelijkst is, door de registers, dat Pilton toen een bijzondere jurisdictie was, behorend tot de voorloper van Wells, zoals het nu is; en Ditchet viel toen onder de jurisdictie van de bisschop en aartsdiaken van Wells, zoals het nog steeds is. -Boogschutter.

In het jaar 944 schreef koning Edmund een charter voor Glastonbury en hun abt St.Dunstan, waarin niet alleen alle privileges en donaties werden bevestigd die voorheen aan hun voorgangers waren verleend door zijn voorouders, koning Edward, Alfred, Kentwyn, Ina, Cuthred en anderen. , maar ontsloeg hen van verschillende lasten, plichten, bijdragen en onderworpenheden; en gaf hun het recht en de macht om boetes te ontvangen, boosdoeners te straffen en om van hun land te genieten, net zo vrij van alle aanspraken als hijzelf, vooral de stad Glastonbury zelf. Deze privileges in het handvest worden dus Burghbrice, honderdenoena, Athas, Ordelas, Infangentheofas, Homsocna, Frithbrice, Foresealle, Toll en Teame genoemd.

Koning Egelred, of (zoals anderen hem schrijven) Ethelred, de tweede zoon van koning Edgar, schonk Sigegar, vervolgens abt, zes hydes land in Anstancliff, een hyde in Sitebeorge, een mannoui in Pucklechurch met dertig hydes land, en een huis dat hij voor veertig mark goud gekocht in Wilton.

Koning Edmund de Tweede, met de naam Ironside, zoon van koning Egelred, die dodelijk gewond was geraakt door de verraderlijke hertog Edrick, in 1016 n.Chr., Schonk zeventien hydes land aan deze abdij, en zijn lichaam om daar te worden begraven.

The Saxon Kings continued a tradition of protecting the Culdees’ institutes even across Europe. This included the Frankish descended Kings (i.e. Saxony / Bavaria / Carolingian Italy House of d’Este Guelph Brunswick) protecting the most important academic institutes on the Continent (like the Columban institutes of Luxeuil Abbey, St Gall & St Othmar’s Switzerland). The English lines of the Saxon Kings in Britain included some detailed protections of our institutes (like Glastonbury) which spanned more than 1,500 years of recorded history. The continual protections were evident as many important marriages of the English Royals were with the Scottish (Celtic) Royals. For example princess Maud of Scotland, daughter of King Malcom III was Queen of England and Duchess of Normandy at the same time. Her heirs included the Chiefs of the House of Anjou, whose Empire included the Kingdom of Jerusalem. Eleven successive Kings of Jerusalem were direct house members of the Anjou (Angevin) Dynasty of France and of England’s Culdee New Jerusalem headquarters. The Angevin King Richard was kept hostage by the Austrian Duke Leopold until a special prisoner exchange was deal was met. In exchange for his successors the Duke (later Emperor) Otto IV of Brunswick, Henry of Brunswick and also the Abbice of Glastonbury, these were given to the Imperial house of Germany in exchange for King Richard’s release. This tyrannical Emperor of Germany Henry VI had died in 1197 and so Richard (who was heir of the Electorate of Arles) placed his vote for these Guelph princes to become the next Emperor. After many attempts by Otto IV’s uncle (King Richard) to secure a marriage with the Scottish Royal House (to become King of Scotland) he had re-arranged his commitments to Brunswick by making all to fall back to Otto IV as the Angevin heir, by making him the Duke of Angevin Aquitaine and the Count of Poitou in 1196. At the death of King Richard in 1197 a false Regency of Angevin was presided over by King John who was at war with France. In 1198 two of the Heirs and owners of the Angevin estates (Henry V Count Palatinate on the Rhine, Duke of Brunswick, and Henry of Winchester Duke of Brunswick) came to England to dispute King John for their rightful place in the Angevin Empire. However, this came to no avail. A peace treaty with France recognized King John as the heir of the Angevin Empire estates (although disputed by the House of Brunswick even till the last Capetian King was killed in the French Revolution, in the Brunswick Manifesto who claimed to raze Paris to the ground, lining up all civilians for a military execution if they continued to dishonor their rightful King/ally/ Rival Capetian house, who had made the Duke of Brunswick the rightful commander in chief of all the French Military, which Napoleon had defeated). So it also was just a French false construction in 1200AD when a peace treaty was made with King John all to counter balance the power against the then elected Emperor Otto IV in 1198.  Also France tactfully predicted King John could not hold together his estates, and we all witnessed this epic collapse of the Angevin Empire (from Jerusalem to England). The proof the protest has continued is shown in several treaties, battles and wars that have come up within the last 100 years. Among these also a mark of sovereignty of this line has been continued as Brunswick continues to bear the French Coat of arms as the primary two shields in the smaller version coat, the two lions on a red shield. This holds in international law enough to suffice the maintenance of this Angevin and Aquitaine inner-house struggle as a Capetian rival house. Otto IV of Brunswick held the main estates of the Angevin Empire, and had a pledge of King Richard to give the rest to the other sons of Henry the Lion who came to his aide, giving their lives to the Hohenstaufen Tyrant in exchange for his freedom. However these efforts came to no avail as war with the smaller areas of France were unwinding with King John winning a treaty with the rival Capetian line who are today’s Kings of France.

The last real Angevin ruler then remains to be Henry II of England. He was father-in-law of Henry the Lion of Brunswick, and had long battled to retain headship of the Angevin Empire as a rival branch of the House of Capet, often in war against France, as allies with Imperial Germany. It does stand today all of these other branches are required to remain in subordinance to Europe’s oldest Royal House(Saxony Brunswick Imperial line) for the continuation of the House of the Angevin-Britain-Saxony-Jerusalem Empire). Brunswick maintains that the Capetian house is junior on several lines, including the Carolingian branches. So the highest claims to the crowns of Europe (and Jerusalem) are continued to this day.

At the heart of that struggle for the Angevin Empire was the Abbice of Glastonbury. Emperor Henry the VI, to only release Richard in a conditional exchange for the two Dukes of and the control of Brunswick. It was a first time ever transaction of such for Glastonbury. It was to make his kinsman Savaricus the Bishop of Bath and Wells, and to annex the Abbotship of Glastonbury to that Bishoprick. This returned back to the local Clerics quickly after this Hohenstaufen Tyrant was defeated. A witness of this continuance with the local true Culdees was evident in the historical records of the exploits of the last Cleric Lord Prior of Glastonbury John Nott. He resisted Henry VIII, refused to sign his act of supremacy, and petitioned the next two monarchs to let this abbice continue to his heirs.

We know the Culdees themselves were under the most impervious of protections by the next successive Kings of England, as well as those of their Local lords. For example, the King Henry O’Neill, King of Tyrone, was declared “the Chief of the Irish Kings” by Henry VII. The O’Neils also being the primary line of the Abbots of Iona Scotland and the Scottish Royals (of the Red Branch).

The many layers of Celto-Saxon Royal protections have many books published on their own. Each of the many areas deserve a books of their own and should be noted as one of the highest supporting factors of God’s covenant work in the earth as He promised to provide to the seed of David, David’s Throne(see Stone of Scone), the seed of Levi (see Welsh Pedigrees of Saints and studies on the Irish Royal history), and  the numerous books covering the Birthrights of the House of Joseph in Ephraim(England) and America (Manasseh) Anglo-Saxon German and Kindred peoples.

 

Culdean-missies in het buitenland

Een citaat uit het boek, "Brieven over het beperkte celibaat van de geestelijkheid van de Kerk van Rome, gericht aan een Ierse Goddelijke van die kerk door zijn vriend, een leek van de kerk van Engeland":

“Baleus and Bruschius spoke of the marriages of Monks and nuns as not uncommon in that country (Germany) before the tenth century.”

De historicus Bruschius schreef "De eerste eeuw van de Duitse kloosters".

Columbanus met zijn twaalf sterk gevestigde deze kloosters, evenals kloosters in heel Europa.

Hier is een citaat uit een hoofdstuk genaamd "de verspreiding van de Culdean-kerk" uit "History of the Scottish Nation or The History of the Celtic Church ”:

“... evenzo het hele land dat nu Franken, Alamannia en Beieren heet, bekeerd en kerkelijk bestuurd door Culdeans en alleen Culdeans. En als we het willen hebben over de invloeden van de Britse Kerk, zoals sommigen zeggen, dan moet op zijn minst worden toegegeven dat deze invloeden vergeleken kunnen worden met het overstromen van een rivier die het hele land beslaat. Alle kenmerkende eigenaardigheden van de Culdean-kerk - haar gehuwde priesters, haar zending met twaalf missionarissen, haar praktijk om haar nederzettingen in aparte huizen te bouwen, haar onderwerping van chorepiscopi (of bisschoppen van kloosters) aan de heerschappij van de abten - allemaal dit vinden we in Beieren en Alamannia in 730-739, net als in Schotland in 565. Het is allemaal een en dezelfde kerkgemeenschap, die van de Viri-Dei, of in het Iers, de Keile De. In het hele zuiden en westen, en in een groot deel van het noorden van Duitsland, voordat 'de apostel van Duitsland werd vernomen, vinden we een bloeiende, goed georganiseerde kerk zonder Rome, waarvan het enige hoogste gezag de Heilige Schrift, en waarvan de prediking het woord was van de gratis verlossende genade van God in Christus Jezus. "

On the Continent numerous of our Early Culdean Saints are honored:

150 early Culdee Missionaries are honored in Germany, 45 in France, 30 in Belgium, 13 in Italy, 8 in in Norway and Iceland, to say nothing of other places and Saints of whom mention is made in the British Martyrology.
In the early period of the church, the Culdees are renown for having already founded 12 monasteries in England, 13 in Scotland, 7 in France, 16 in Bavaria, 15 in Rhoetia, Germany and Switzerland, 10 in Alsace, 7 in Lorraine, 12 in Armorica and 6 in Italy.

De erfelijke leiders

Het volgende fragment komt uit de pagina's 176 tot 180, uit het boek "Celtic Church in Britain" van Hardinge. (Bibliografie inbegrepen.)

DE ERFELIJKE LEIDERS

De stichter of heilige man aan wie de oorspronkelijke schenking van land was gedaan, werd de patroonheilige van het klooster of de christelijke gemeenschap genoemd. Het belang van zijn positie kan nauwelijks worden overdreven. Een glans van het wetboek Opvolging prees aldus deze persoon en ambt. Hij is een (24) die de edelste is; wie is de hoogste; wie is de rijkste; de slimste; de wijste; wie is populair wat betreft compurgatie; wie is het machtigst om te vervolgen; het meest bedrijf om te klagen voor winsten en verliezen. En: elk lichaam verdedigt zijn leden, als het een goed lichaam is, welwillend, goed moreel, welvarend, bekwaam. Het lichaam van elk is zijn stam. Er is geen lichaam zonder hoofd.

Dat deze beschrijving even krachtig van toepassing is op de leider van "de stam van de kerk" wordt bevestigd door de Kaïn Aigillne. (25)

De leider van de christelijke nederzetting bezat oorspronkelijk het land, de gebouwen en het recht op erfopvolging, die van hem afhingen en van de stam waartoe hij behoorde. Niet alleen in Ierland maar ook in Wales was de abbatale pacht erfelijk. (26) Deze tribale en erfelijke bewoning was niet alleen van Keltische oorsprong onder Keltische christenen, maar had ook haar vergunning in het Liber ex Lege Moisi. Priesters werden alleen gekozen uit de stam Levi, en vooral uit de familie van Aäron, en volgden hun vaderen op in het heilige ambt, en ook in het bezit van de heilige steden met hun voorsteden. Dit lijkt zeker de autoriteit voor de Keltische christenen om de erfelijke opvolging van druïde en Brehon in hun eigen christelijke gemeenschappen voort te zetten. Maar hoewel erfelijke wetten van toepassing waren, belette dit niet dat de aspirant-Brehon zich door studie voor zijn taak paste. De gekerstende wetten voorzagen in bijna elke mogelijkheid om ervoor te zorgen dat een geschikte opvolger werd gekozen voor de leiding van elke gemeenschap.

De eenvoudigste toepassing van deze regeling van erfopvolging was op een geschikte zoon van de oorspronkelijke stichter-abt, zoals blijkt uit dit couplet uit de wetboeken:

De opvolger zou moeten zijn

De zoon van de abt in de gezellige kerk

Een door het gevoel vastgesteld feit. (27)

Deze opvolger werd een “coarb” genoemd. Latere hagiografen deden er alles aan om hem te bevestigen als de "erfgenaam" van de oprichters.

Hierdoor bleef alle rijkdom en prestige van het klooster in het bezit van de erfgenaam. Na de Vikingperiode werd hij de erenach of airchinnech genoemd. Giraldus Cambrensis merkte op dat "de zonen, na de dood van hun vaders, de kerkelijke weldoener niet door verkiezing, maar door erfrecht volgden". (28)

Mocht de abt geen zoon hebben, of een “maagdelijke abt” zijn, dan moest een geschikte persoon worden gekozen uit “de stam van de patroonheilige die de kerk zal opvolgen zolang er een persoon zal zijn die geschikt is om abt te zijn van de genoemde stam van de patroonheilige; hoewel er maar een psalmzanger van hen zou moeten zijn, is hij het die de abdij zal verkrijgen ”. (29) Coemgen“ verordende dat de erenagh in zijn kerk gewoonlijk uit de kinderen en het nageslacht van Dimma zou behoren ”. (30) Maar mocht noch de zoon van de abt, noch een geschikte persoon uit de stam van de heilige verschijnen, dan voorzag de wet in een derde bron:

Telkens wanneer er niet één van die stam geschikt is om abt te zijn, moet het [de abdij] worden gegeven aan de stam aan wie het land toebehoort, totdat een persoon die geschikt is om abt te zijn van de stam van de patroonheilige, zal worden gekwalificeerd; en als hij dat is, moet het [de abdij] aan hem worden gegeven, als hij beter is dan de

abt van de stam waartoe het land behoort, en die het heeft ingenomen. Als hij [de eerste] niet beter is, is het alleen in

zijn beurt zal hij slagen. (31)

Het gebeurde af en toe dat jonge leden van “de stam van de kerk” voor eigen rekening landsubsidies kregen in de buurt, en dat zij ondergeschikte gemeenschappen van christelijke gelovigen opzetten. Deze werden beschouwd als uitbreidingen van de oorspronkelijke kerk of klooster. Bij sommige gelegenheden vestigde een pleegzoon van de kerk zich met een paar metgezellen op enige afstand, of misschien zelfs aan de overkant van de zee. Al deze bijgebouwen werden beschouwd als zijnde wettelijk gebonden aan de oorspronkelijke nederzetting van de patroonheilige en vielen onder de jurisdictie van zijn "erfgenamen". De wet bepaalde dat:

Als een persoon die geschikt is om abt te zijn, niet uit de stam komt

de patroonheilige, of van de stam waartoe het land behoort, de abdij moet worden gegeven aan een van de fijne manach-klasse totdat een persoon geschikt is om abt te worden, van de stam van de patroonheilige of van de stam aan aan wie het land behoort, moet worden gekwalificeerd; en als er zo iemand is, moet de abdij aan hem worden gegeven voor het geval hij beter is. (32)

De term fine-manach grade beschrijft een inferieur lid van de "stam van de kerk" die een pachter was op de kerkelijke landen; of het zou ook kunnen wijzen op leden van de kerk die plaatsen voor zichzelf hadden gevestigd, of het zou zelfs de 'mensen kunnen omvatten die de kerk waardevolle goederen geven'. (33) De wet zorgde voor alle eventualiteiten, aldus:

Als een persoon die geschikt is om abt te zijn, niet uit de stam komt

de patroonheilige, of van de stam van de concessieverlener van de

land, of van de manachklasse, zal de "zalven" -kerk

ontvang het op de vierde plaats; een dalta kerk zal

ontvang het op de vijfde plaats; een compairche kerk zal

verkrijg het op de zesde plaats; een naburige tot kerk

zal het op de zevende plaats behalen. (34)

De "zalving" kerk was de kerk waarin de patroonheilige was opgeleid, of waarin hij was begraven. De daltakerk was opgericht door een pleegzoon of leerling in de kloosternederzetting. Een compairche kerk viel onder de jurisdictie van de patroonheilige, maar lag op enige afstand.

Een naburige kerk was er een die, hoewel niet onder het gezag van de patroonheilige, gewoon op niet al te grote afstand ervan lag.

Mochten al deze bronnen niet beschikbaar blijken te zijn, dan moesten de monniken een geschikte persoon kiezen uit de 'pelgrims' (35) die onder hen een toevluchtsoord of gastvrijheid hadden gezocht, of zelfs een verantwoordelijke leek zou tijdelijk kunnen regeren totdat hij iemand vond die geschikter was. ( 36) Deze praktijk heeft door de eeuwen heen tot vele anomalieën geleid. De groeven waren niet altijd bisschoppen en zelfs geen priesters.

In Kildare waren het altijd vrouwtjes. Er is ook een record van een vrouwelijke coarb van St. Patrick in Armagh. Degene die de rechten van de patroonheilige erfde, was een leider met aanzienlijke macht in de kerkelijke gemeenschap. De Annalen bevatten een bijna volledige lijst van de abten of groeven, maar duiden niet op opeenvolgende bisschoppen, die vaker wel dan niet onderworpen waren aan de grove-abt, en die elkaar niet opvolgden. De namen in de Annalen van de opvolgers van Patrick worden vaak abten genoemd, terwijl sommigen zowel bisschoppen als abten worden genoemd, en anderen gewoon bisschoppen worden genoemd, en weer anderen slechts grof zijn van St. Patrick. Niets in deze laatste titel laat zien of hij bisschop was of niet. Het is daarom vrijwel onmogelijk om de bisschoppelijke opvolging in Armagh te traceren. De grappen van Patrick kunnen een bisschop, priester, leek of zelfs een vrouw zijn. (37) In de elfde eeuw bestond deze abnormale situatie nog steeds in Ierland. Bernard schreef dat:

Er was door de duivelse ambitie van bepaalde mensen van rang een schandalig gebruik geïntroduceerd waardoor de Heilige Stoel [Armagh] werd verkregen door erfelijke opvolging. Want ze stonden niemand toe om tot bisschop te promoveren, behalve die van hun eigen stam en familie. Evenmin was het gedurende een korte periode dat deze opvolging was voortgezet, aangezien er al bijna vijftien generaties waren uitgeput in deze loop van ongerechtigheid. (38)

Voor de tijd van Celsus waren acht van deze grof gehuwde mannen. Nadat Malachy door de Romeinse partij was verkozen, streefde hij ernaar Armagh en zijn opvolging binnen te halen

lijn met canonieke praktijk.

MANNEN, VROUWEN, FAMILIES

De samenstelling van het vroege Keltische kloosterhuishouden kan uit de bronnen worden ontdekt. De Catalogue of the Saints of Ireland vermeldde dat de oorspronkelijke christenen, die door Patrick en zijn opvolgers tot het geloof werden aangetrokken, 'alle bisschoppen waren, ... oprichters van kerken ... Ze wezen de diensten en de samenleving van vrouwen niet af, omdat, gebaseerd op de Christus wiegden, vreesden zij de explosie van verleiding niet. Deze orde van heiligen duurde vier regeringen, (39) dat wil zeggen tot 5. T. Olden streefde er lang geleden naar om vast te stellen dat deze introductie van vrouwen in het kloosterleven.

huishoudens waren als echtgenoten of geestelijke echtgenotes. (40) Het lijkt minder vergezocht te suggereren dat het celibaat in de beginfase niet werd afgedwongen. Gemeenschappen van mannen en vrouwen die als gezin samenwoonden, waren meer in zwang. SH Sayce wees hierop toen hij schreef: "Net als in Egypte was het monasterium of collegium in de Keltische Kerk een verzameling hutten waarin de monniken, zowel geestelijke als leken, woonden met hun vrouwen en gezinnen." (41)

In de Ierse wetten worden bepalingen aangetroffen die betrekking hebben op de verschillende leden van de monastieke familie. Ze herkenden 'maagdelijke' en getrouwde geestelijken van alle graden, zelfs lekenkluizenaars:

Er is een maagdelijke bisschop ... de maagdelijke priester ... een bisschop

van een vrouw (42) ... een maagdelijke geestelijke student ... een geestelijke

student van een vrouw (43) ... een lekenkluizenaar ... van maagdelijkheid ...

leken kluizenaars die geen maagdelijkheid hebben, als ze geliefd zijn

van God, en hun werken groot, als hun wonderen zijn zoals

talrijk, of als ze talrijker zijn, op dezelfde manier als Peter en Paul waren voor John, en op dezelfde manier Anthony en Martin. (44)

Dus er waren klaarblijkelijk in het Iers kerkelijk

Organisaties “maagdelijke bisschoppen”, “maagdelijke priesters”, “maagdelijke abten”, en “maagdelijke geestelijken”, naast “maagdelijke lekenkluizenaars”. Er waren blijkbaar ook getrouwde bisschoppen, priesters, abten, administratieve studenten en lekenkluizenaars. Een vergelijking van de status van de "maagd" en de gehuwde personen toont aan dat maagdelijkheid als superieur werd beschouwd. Maar de "echtgenoot van één vrouw" te zijn, belette een man geen administratief ambt, zelfs dat van kluizenaar niet. In feite doet de wet er alles aan om te beschermen tegen afkeuring of minachting "lekenkluizenaars die zonder maagdelijkheid zijn als ze door God bemind worden". En dus merkten de schrijvers van de "Lives" op dat de rentmeester van Cadoc een dochter had (45), terwijl Cadoc zelf een "schoonzoon" had, (46) en zijn vader een "klooster". (47) wetten betreurden "de zoon van een religieus zonder een uur voor zijn bevel". (48)

1. ALI IV, 375.
2. ALI II, 279-381.
3. Life of Samson, xvi.
4. ALI IV, 383.
5. Giraldus Cambrensis, Gemma Ecclesiastica, Disert. II, 22; cf. HC Lea, History of Sacerdotal Celibacy I, 347, 360-4.
6. ALI III, 73.
7. LSBL, 11.815-18.
8. ALI III, 73-9.
9. ALI III, 73.
10. ALI II, 345.
11. ALI III, 75.
12. AFM, 437, 441.
13. TLP I, 69.
14. Zie WH Todd, St Patrick, 171-2, en W. Reeves, Ecclesiastical Antiquities, 136 voor een bespreking van dit onderwerp.
15. Life of Malachy, 45.
16. Skene, Schotland II, 12, 13.
17. T. Olden, â € œOp de zonenortia van de eerste orde van Ierse heiligenâ €, PRIA, 3^rd Serie, II, nr. 3 (1894), 415-20.
18. AH Sayce, â € œThe Debtedness of Celtic Christianity to Egyptâ €, Scottish Ecclesiological Society Transactions III (1912), 257; cf. HC Lea, History of Sacerdotal Celibacy I, 96; II, 316.
19. ALI IV, 363-5.
20. ALI IV, 369.
21. ALI IV, 367.
22. LCBS, 343.
23. LCBS, 348.
24. LCBS, 356.
25. ALI III, 63.

Relevante afkortingen: ALI (Ancient Laws of Ireland, ed. Hancock), LSBL (Lives of the Saints from the Book of Lismore, zie WS), AFM (Annals of the Four Masters, ed. Oâ € ™ Donovan), TLP (The Tripartite leven van Patrick, ed. WS), WS (Whiteley Stokes), LCBS (Lives of the Cambro British Saints, Rees).

Lees meer over de historische Keltische kerk en de hedendaagse orthodoxe Keltische kerkbeweging.

 

BIJLAGE

Actual children vs spiritual children in Ireland’s Annals of the Four Masters:

A coarb was a term used to describe a successor or heir of a saint or an ecclesiastical founder, who inherited their authority and property. (Quotes taken directly as recorded in the Annals of the Four Masters).

Actual son:

• In the year 493, “St. Patrick left his blessing with Conall Gulban, son of Niall, and with his posterity after him; and he left his coarbship [comarbae] with his son Fergus”. This implies that Fergus was the actual son of Conall Gulban, and that he became the coarb of St. Patrick in that region.

Spiritual sons: 

• In the year 544,“St. Ciaran of Cluain-mic-Nois died on the 9th of September, on Sunday precisely; and he was succeeded by Oenna, son of Laeghaire, one of his own tribe; for Ciaran was of the race of Conall Gulban”. This implies that Oenna was not the actual son of St. Ciaran, but his spiritual son or disciple, and that he became the coarb of St. Ciaran in that monastery.

• In the year 549, “St. Mac Cairthinn of Clogher died on the 24th of June; and he was succeeded by Aedh, son of Colgan”. This implies that Aedh was not the actual son of St. Mac Cairthinn, but his spiritual son or disciple, and that he became the coarb of St. Mac Cairthinn in that see.

Actual children:

In the year 512,  “St. Brigid, Abbess of Cill-Dara, died on the 1st of February; and she was succeeded by Darlugdach, her own daughter”. This implies that Darlugdach was the actual daughter of St. Brigid, and that she became the coarb of St. Brigid in that abbey.

• In the year 563, “St. Columba, son of Feidlimidh, son of Fergus, son of Conall Gulban, son of Niall, went to Alba [Scotland] with twelve men”. This implies that St. Columba was the actual son of Feidlimidh, and that he became the coarb of his father in his clan.

• In the year 615,  “St. Aidus, son of Bricc, Bishop and Abbot of Ferna, died on the 10th of August; and he was succeeded by his own son Mochua”. This implies that Mochua was the actual son of St. Aidus, and that he became the coarb of St. Aidus in that monastery.